چهار سجده مانده به تو...

آب را گِل نکُنید...

شاید از دور علمدارِ حسین مشکِ طفلان بر دوش،

زخم و خون بر اندام ...

می رِسَد تا که از این آب روان پُر کُنَد مشکِ تهی...

بِبَرَد جرعه یِ آبی برساند به حرم،

تا علی اصغرِ بی شیرِ رباب نَفَسَش تازه شَوَد...

الــــــتـــــمـــــــاس دعــــــا...

ســــــــــــــــمـــــــــــــــا...